Bunca zaman sevmediklerimin bedeliydi seni sevmek.

Oysa dokunmasın isterdim hayal ettiklerim.

Günahlarımı rüyalarımda uyuturdum hep.

Sen rüyalarımdaki günah oldun.

Sana tapıyordum rüyalarımda

Bir kitap vermiştin bana adı senin adın.

İki arada bir derede kalmış gibiydim.

Ama değildi.

İki ara vardı ve ben derenin ta kendisiydim.

Sadece bilmek isterdim

Gözyaşlarımı versem sever miydin ?

Bırakıyorum artık yazmayı.

Beceremiyorum zaten eskisi gibi.

Adını yazacağım bir satıra,

Hepsi bu.

Bitecek yazdıklarım, kalabalıklarım,

Ben, her şey…

 

Zaman geçmeyi bilmeyecek eskisi gibi.

Ellerim titreyecek belki tekrar.

Yaşlanacağım birkaç satır daha.

Ne önemi var bilmiyorum ama,

Eğer soruyorsan nasılsın diye;

Pişmanım.

Ve hala korkak utangaç bir çocuk.

 

Ne kadar alakasız cümle varsa kurmak istedim satırlarımda.

İşte seni sevmek bu diye.

Yüzlerce sessiz harfle konuşmak gibi.

Sessizce…

Dilinden dökülenler acımı yarattı.

Kırık bir kalple doğmuştum zaten.

Ve kırılacak bir kalbim daha yoktu.

Yokluğun ne olduğunu yokluğunla öğrenmek zordu.

Sen istemesen de ben beni avutacak kadar yaşatmıştım seni.

Ve sonunda bitiriyorum.

Sessizce ve uzaktan.