Ne güzel bir kelimedir bu. Ne kadar da büyük anlam taşır sırtında. Canım annem… Öyle özlemişim ki seni… İçime çektiğim kokun, tenime sinmiş. Hangi kucak bu kadar sıcak, hangi yürek böyle merhametli, hangi merhem şifalı elin kadar? Hangi özlem yakar yüreği anne özlemi kadar?

Özlemin adı sensin annem. Kimsenin yaşamasını istemediğim özlem…

Hani seni aradığımda özlediğimi anlatmıştım ya ve sonra sen şiir yazmıştın. Yazdığın şiiri her okuduğumda canım yanıyor, gözyaşlarımda boğuluyor gözlerim anne.

Canım benim, anneyim senin kalbinin dibinde.

Senin bakışından, senin masum gözlerinden,

Kinsiz kalbinin sayfalarını defalarca okudum,

İnan ki canımın yarısısın sen.

Canımın yarısı, kırılmış kalbimin paresisin sen.

Ağlama, gözyaşların canımın yarısını yaktı.

Binlerce kez yanmış canımı bir kez daha yaktı.

Bu namert dünyada onca gözyaşı döktüm                                                                             

Ama gül yeşermedi kalbimin bahar köşesinde.

Gözyaşlarım binlerce kez kalbime döküldü

Ama namertlerin yanında bir damla bile dökmedi,

Ömür boyu yaşlar gözlerimde, gülüşü dudaklara koyup yaşadım.

Dünyada namertlerin önünde başım dik yaşadım,

Canım benim, sen de gözyaşı dökme, kurban olayım.

Hayat mücadele meydanıdır baht ve taht için,

Sen kendi baht ve tahtın için yarış, canım benim.

Dünya gözyaşları, dünya malı hiçtir ar ve namus önünde,

Başı dik, namuslu ve arlı bir kız ol, canım benim.

 

Mumu yakan ateş gibi ben de senden uzak olmanın ateşiyle yanıyorum. Ben o balığım ki susuz değil, sensiz ölürüm. Ben o çiçeğim ki susuz değil, sensiz kururum.

Duaların ise… Dualarının gücü beni hayat yollarında korur annem. Seni çok özledim anne, çok…