Herkes farklı yaşıyor acısını bu şehirde;

Kimi “efkarı demliyor gözlerinde”,

Kimi melekleri bile ağlatıyor

Sırtladığı dertlerle…

 

Duygularını farklı anlatıyor herkes bu şehirde;

Kimi haykırıyor dağa, taşa, denize…

Kimi yazıyor tükenene kadar kalemi…

 

Herkesin tek bir derdi var bu şehirde;

Hasret…

Kimi özlem duyuyor maziye,

Kiminin yanıyor içi aşk ateşiyle.

 

Herkes ağlar oldu bu şehirde;

Herkesin derdi gözyaşı oluyor,

İçiyor herkes sabaha kadar.

Duygularını meze ediyorlar içkilerine

Ama söndüremiyorlar içlerindeki ateşi.

İçtikçe yanıyor,

Kanamıyorlar sevgili…

 

Yeter diyor bu şehirde kimileri,

Yeter diyor hasrete, acıya…

Yaşanamayan aşklara

İsyan ediyor herkes bu şehirde.

Kavuşmak istiyorlar sevdiğine,

Gel artık sevgili gel!

Kalemim tükeniyor.

Gel sevgili,

Kalemim

Tükendi…